Hebt u dat ook, dan is het eindelijk vakantie, en verschijnt er een uiterst Belgisch fenomeen -niet dat we een hekel aan België hebben, o nee- maar toch, dan hangt die vochtigheid in de lucht, en je denkt dat het allemaal wel meevalt tot je aan de kust komt (want daar moet het toch beter zijn?) en de wind je om de oren waait en door je vel snijdt, en tot overmaat van ramp zijn er die wolken voor de zon. Neem het metaforisch, maar neem het vooral letterlijk. Wolken.
Nu zijn er van die eeuwige optimisten, die zeggen, is dat niet schitterend, die wolken, dat grijze, nu kunnen we eindelijk aan onze scriptie, onze thesis werken, eindelijk dat boek over Plato (of van Plato, godbetert) lezen dat al zo lang op ons bureau ligt, is het niet schitterend, die wolken, het is zo Belgisch. Er is een reden, misschien, waarom Belgen bekend staan als harde werkers. Wat moet een mens anders doen, als hij binnenzit?
Ondergetekende is minder optimistisch, en houdt bovendien niet van grijs. Nadat u de eerste drie dagen van de vakantie hebt doorgebracht met slapen, eten en commentaar van uw huisgenoten krijgen op uw Leuvense levensstijl, komt er een moment dat u uit het raam zit te staren naar al dat grijs, terwijl u langzaam het gevoel bekruipt dat u iets mist. Iets dat alle filosofie van de wereld u niet kan geven. Dames en heren, wat de grijsheid u ontneemt, heet vriendschap. En alle productiviteit ten spijt, mist u gezelschap om mee te lachen, te discussiëren, wijn te drinken, mist u zon om terrasjes te doen, in het gras van onze HIW-tuin te zitten en samen te kijken en bekeken te worden.
U begint het te voelen? Laat de droefheid u niet overvallen! Zelfs vanop afstand zal NFK uw redding zijn, met Plato in de hand en Aristoteles in de andere, en beloftes van beter na deze vasten. Want wat zou er van uw scriptie worden als niemand eerst de spellingsfouten verbeterde?
——————————
Do you know the feeling? The holidays have barely started, and the most Belgian phenomenon peeks out of his hiding place. Oh no, Belgium is great, don’t tell me! But still… There it comes, the humidity, the wind hurting your ears, the grayness. And the clouds hide the sun… Literally or metaphorically, but there you have it.
You have those optimists who claim that there could be no better time for this, bad weather in the holidays, saying that finally (finally!) we can work on our bachelor paper, or our thesis, read all those books on Plato (or by Plato!) that have been lying on our desks for weeks, and isn’t it wonderful, the clouds, the Belgian weather, right on time for us to be productive. No wonder Belgians are known to be hard workers, they say, what else is there to do when you’re stuck inside the house?
Undersigned is not that optimistic, and above all, doesn’t like gray very much. Because after you’ve been sleeping and eating and getting lost for three days, there’s a moment when you catch yourself staring out of a window, while the feeling creeps up to you that you’re missing something. Something that all the philosophy in the world can’t give you. It’s friends. What you’re feeling is lounge blues. What you miss is company to laugh with, to drink wine with, to discuss those Plato books with. You miss the sunshine to go sit on the Erasmus terrace and drink, to lay in the grass of the HIW garden and watch and be watched.
Do you feel it yet? Don’t let it get to you! Even from afar, NFK will save you, with Plato in the one hand, and Aristotle in the other, and promises of better after this Lent. Because what would become of your thesis if no one got to your spelling mistakes first?